بَری لِووا، مجسمه‌سازی است که با آثار اغواگر خود مخاطبین را تحت تاثیر قرار می‌دهد. لِووا در اواخر دهه ۱۹۶۰ صحنه هنری نیویورک را فتح کرد و با جنبش‌های هنر فرآیندی و پست-مینیمالیسم همراه شد. برخلاف مشهورترین هواداران این جنبش‌ها، از جمله ریچارد سرا، بروس نائومن و رابرت موریس، لوا تا حدی چهره‌ای مبهم باقی مانده است. بدون شک آثار او به‌علت محتوای سنگین و سختگیرانه‌ای که دارد تحلیل را برای مخاطبین دشوار می‌کند. اما سنگینی محتوای آثار باعث نشده تا مخاطبین خاصی از سبک و هنر او لذت نبرند.
مجموعه این هنرمند که با استفاده از نمد ساخته شد بسیار مورد توجه همگان قرار گرفت. بسیاری این آثار را به انتزاعات همه جانبه جکسون پولاک تشبیه کرده‌اند. به گفته برخی منتقدین، این نمدها را می‌توان به رنگ آثار پولاک و کف گالری را به بوم انتزاعی اکسپرسیونیست تشبیه کرد. البته که خود هنرمند با این رویکرد مخالف بود.
لِووا در مصاحبه با مجله بمب در سال ۱۹۹۷ در مورد مجموعه نمدهای خود گفت:”مخاطبین در آن زمان نمی‌دانستند چگونه با این نوع آثار کنار بیایند، آنها فقط می‌توانستند آن را در متن آنچه از پیش می‌دانستند جایگذاری کنند. شاید اگر رنگ بر کف گالری ریخته می‌شد مقایسه آثار من با پولاک قابل قبول بود اما مجسمه‌های من نه!”
آثار لِووا با خشونتی نهفته همراه است که اشاره به تنش‌ها، تبعیض و خشونت در سراسر دنیا دارد. استفاده از نمد با ظاهری خشن و پراکنده در کف گالری، استفاده از چاقو و شکستن جامهای شیشه نگاهی بر عصیان و تخریب دارد. البته که لاووا خود عقیده داشت که آثارش را با نگاه بر نظریات معماری و آکوستیک فضا، فعالیت فیزیکی، زمان، صدای استریو و ریاضیات برای یک فضای خاص طراحی می‌کند و خشونت در هیچ‌جای آن قرار ندارد.
بَری لِووا در سال ۱۹۴۱ در لانگ‌بیچ، کالیفرنیا متولد شد. وی پس از تحصیل در رشته کارشناسی معماری و ریاضیات در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در لانگ‌بیچ، به موسسه هنری اوتیس در لس‌آنجلس رفت. نگرانی او، تقریباً از همان ابتدا، رابطه بین بیننده و یک شی هنری بود. در سال ۱۹۶۸، قبل از اینکه او حتی ۳۰ ساله شود، آثار لووا روی جلد مجلات هنری رفت که برای هنرمندی نوظهور نادر بود.
