کریستو یازده سال پس از مرگ ژان کلود، در سن هشتاد و چهار سالگی درگذشت. در بیانیه‌‌ای که دفتر کریستو پس از مرگ او منتشر کرد آمده است: «کریستو زندگی را به کمال زیست. نه تنها همیشه در رویاپردازی آنچه ناممکن به نظر می‌‌آمد بود، بلکه در راستای تحقق تمامی آن رویاها تلاش می‌‌کرد. آثار کریستو و ژان کلود مردم سراسر جهان را با تبادل و تقسیم تجربه‌‌ها گرد هم می‌‌آورد و این آثار تا ابد در قلب و خاطره ما خواهند زیست.»
آنها از مجسمه برای ایجاد تغییرات چشمگیر در درک مردم از سازه‌‌ها و مکان‌‌ها استفاده می‌‌کردند که از «پرده آهنین» به عنوان یکی از مهم‌‌ترین آنها می‌‌توان نام برد. در سال ١٩۶١ در خلال اختلاف دولت‌‌ها بر سر جنگ الجزیره و فرانسه، مجسمه‌‌ای متشکل از هشتاد و نه بشکه نفت یکی از باریک‌‌ترین مسیرهای رفت و آمد را در پاریس دیوار کشید و عنوان آن یادآور دیوار برلین بود که در حدود یک سال از احداث آن می‌‌گذشت.
ژان کلود (١٩٣۵-٢٠٠٩) و کریستو (١٩٣۵-٢٠٢٠) برخی از مهم‌‌ترین مجسمههای نیم قرن گذشته را خلق کرده‌‌اند. ساختمان‌‌های معروف و سایر وسایل پیچیده شده در نوارهای پارچه‌‌ای با ساختارشکنی و ساختارسازی دوباره در تعامل با مناظر و محیط اطراف، نحوه نگریستن و مسیر اندیشیدن به کارکرد سازه‌‌ها را تغییر دادند. در میان بناها و وسایل پارچه‌‌پیچ‌‌شده پل پُن نُف در پاریس، جزایر خلیج بیسکِین در میامی و ریستاگ در برلین را می‌‌توان نام برد.