مجموعه آخر نقاشیهای محسن جمالی نیک با عنوان «بَرین بی ما» نوع تازه رابطه انسان با طبیعت را میکاود و در این مسیر طبیعت را به مثابه نه فضایی بکر و جادویی که با رویکردی یکسر متفاوت از منظرهنگاریهای معمول مورد توجه قرار داده است. طبیعتنگاری در تاریخ نقاشی بیشتر با ستایش و نگاهی کاوشگر همراه بوده است. یعنی هنرمند همیشه طبیعت را به عنوان سرمشقی برای کشف و شهود مینگریسته است. این نگاه حاصل عظمت چیزی بوده که تا امپرسیونیستها الگو و سرمشق هنرمند قرار گرفته است. این طبیعت چیزیست تسخیرناپذیر و گسترده. اما مجموعه «برین بی ما» حاصل نگاه هنرمند به طبیعت بهمثابه چیزی تباه شده و در حال جان کندن در برابر دید ماست. طبیعت در این مجموعه در حال گریز است و نه سرسبزی آن دلانگیز است و نه جایی است برای آرامش. جمالی نیک در این مجموعه با چرخشی متفاوت از مجموعههای گذشتهاش دیگر به دنبال بازی کنایهآمیز با عناصر نگارگری ایرانی نیست. دغدغه او در این مجموعه طبیعتی گریزان از انسان است که گویی در حال قایم کردن شاخ و برگش از گزند بیننده است. این روح فرار از دل طبیعت بکر با تاشهای اکسپرسیو و سریع جمالی نیک در طیفهای خاکستری و پالت چِرک او تجلی مییابد.