مرتضی خسروی نقاشی است مفتون شاعرانگی و امکانات خلاقانۀ ذاتی رسانۀ نقاشی. در کار او، خطوطِ برسازندۀ اشکال، با همۀ بیانگری، روایت خاصی را بازنمایی نمی‌کنند و بیننده را به نتیجه‌گیری خاصی بیرون از عالم نقاشی نمی‌برند. سوژه در این شیوۀ بازنمایی، ظرفیتی برای نمایش طیف وسیعی از عواطف انسانی و همزمان پوشیده داشتن آنها بر ملا می‌کند. مطالعۀ ساختاری جدی، طولانی و منضبط او بیشتر بر کار هنرمندان مدرن متمرکز است؛ آنجا که دغدغۀ بازنمایی تصویریِ واقعیت و اَنحای فرارفتن از شیوه‌های سنتیِ نقاشی در پیشانیِ تجربۀ نقاشانه بوده است.

هلیا دارابی