“روی دیوار”

سالها پیش برای ساخت یک فیلم سینمایی در مکان‌هایی قدیمی، همچون کارخانه‌ای از کار افتاده و مخروبه، و بناها و خانه‌های اشرافی نیمه ویران فیلمبرداری می‌کردیم.

آنچه بیشتر از هر چیزی روی دیوارهای این ویرانه‌ها توجهم را جلب می‌کرد، نقش‌های عجیب و

خیره‌کننده‌ای بود که به واسطه‌ی گذر زمان و تاثیرات عوامل طبیعی چون باد و برف و باران شکل گرفته بود، البته وسوسه‌های نوع بشر که با انگیزه‌ی ابراز وجود و میل به ماندگاری همراه با یادگار‌نویسی و گاهاً توام با تخریب روی این دیوارها به وجود آمده بودند، گونه‌ای از زیبایی‌پردازی را به نمایش می‌گذاشت، که به شکلی آزاد و فارغ از تمامی قواعد مرسوم و تعریف شده، به گونه‌ای هنرمندانه و حتی در مواردی خلاقانه می‌نمودند.

این آغاز مسیری بود که با عنوان «زیبایی ویرانی» به موضوعی تبدیل شد که مدت‌ها ذهنم را مشغول کرد.

در ادامه‌ی این مسیر و طی سفرهای متعدد به نقاط مختلف جهان به جلوه‌های هنرمندانه و متنوع هنر خیابانی و مشخصاً دیوار نگاری پی بردم که با آنچه پیش از آن ذهنم را مشغول کرده بود قرابتی آشکار پیدا می‌کرد.

باید اقرار کنم که در این مقطع من هم نتوانستم از وسوسه‌ی هیجان‌انگیز و خودخواهانه‌ی  مداخله و دستکاری در این نقش آفرینی‌های بی‌ادعا چشم‌پوشی کنم.

البته امکانات شگفت‌انگیز و جادوی فریبنده‌ی تکنولوژی دیجیتال، که پیش از این تا مدت‌ها به شکلی لجوجانه از آن پرهیز می‌کردم، ابزاری شد در جهت شکل‌گیری روایت من در این مجموعه؛ در یک نمونه با انتخاب و کنار هم چینی تکه‌هایی از دیوار برلین در عکس‌هایی که در ۱۹۸۹ گرفته بودم، قطعه‌ای تازه از این عظیم‌ترین دیوارنگاری تاریخ ساخته شد که هرگز در واقعیت وجود نداشت.