سی مجسمه / نمایشگاه گروهی

افتتاحیه
۱۰ آذر ۱۳۹۶
اختتامیه
۲۱ آذر ۱۳۹۶
ساعت کاری
16 تا 21

نسل‌های آفرینش‌کار کنار هم

دکتر جواد مجابی

اگرچه مدت­‌ها است مرز بین نقاشی و مجسمه و نمایش و فیلم، کم­رنگ شده و هنرهای بینابینی تازه‌­ای ابداع گشته است اما در این نمایشگاه «حجم آفرینی درفضا» محور اصلی پژوهش و نمایش شده ­است. کوشیده‌­ایم دو نکتۀ اساسی را مطرح کنیم. نخست این­‌که مجسمه‌­سازی در ایران پیشینه‌­ای دراز دارد: نقش‌­های هخامنشی تخت­ جمشید دستکم بازنمای هزاران سال تجربۀ هنری پیش از خود است و به دوران ساخت بت‌­واره­ ها می­‌رسد. مجسمه­‌سازی در ایران در دوران درازِ ممنوعیت حجم‌­آفرینی، از تندیس­‌های انسان یا جانور­نما به سوی شکل­‌های متنوع سفالینه و فلزی و چوبی تغییر هویت و ساختار داد که اشیای کاربردی موجود موزه‌­ها و آن­چه در فرهنگ مردمی (صنایع دستی) می­بینیم اندکی از آن بسیارهاست. از دوران ناصری با نام­‌هایی چون علی اکبر حجارباشی تندیسگری رونق مجدد می‌­یابد و از آغاز هنرستان‌­ها -مخصوصا از ابوالحسن صدیقی به بعد-مجسمه‌­سازی نوین ایران قالب­­­های گوناگونی می­­­آز‌ماید. دوران شکوفایی مجدد تندیسگری در ایران، به رغم مشکلات، حضوری توانا و پویا دارد.

نکتۀ دیگر این­که هنرمندان تجسمی ما به ضرورت دریافته­‌اند اگرچه هر هنرمند در خلوت کارگاه خود به ابداع هنر آفرینشی دست می‌­زند اما هنر یک کشور، یک عصر، محدود به چند هنرمند یا یک دوره از هنر نیست بلکه مجموع کوشش­‌های خلاقۀ هنرمندان یک رشته است که سپهر پهناوری از کوشش‌­های جامعۀ هنرمندان را در تاریخ یک کشور و کل جهان فرهنگی پیش چشم ­آیندگان می‌­آورد.

در این نمایشگاه، شاهد دستکارهای هنری سه نسل از مجسمه‌‌­سازان معاصر ایران هستیم که ساختار عمودی خلاقیت‌‌های چند دهه (یا  توالی تجربه ‌های هنرمندان دوره‌های پیاپی) و ساختار افقی هنر حجم­‌آفرینی ایران (به ازای آثار کنارهم­‌چیده در تقابل سنجش‌­گرانه) را آشکار می­‌سازد و این فرصت مغتنمی برای ارزیابی آسان‌­تر آفرینه‌­های هنری معاصر است.

آشنایی با هنرمندان این نمایشگاه

هیچ داده ای یافت نشد

آثار هنری این نمایشگاه