مریم سالور ۲۰۱۷ | ۱۳۹۶

به آتلیه رفتم تا ادامه کار بدهم. بر روى بوم قاصدکی جا خوش کرده بود. دیدنش برایم حس بازیگوشی و شادى به همراه آورد.

سالها است با خاک کار میکنم. دستهایم در آن ریشه دوانده، تا آن جا که همه کارهایم ــ سفال، حجم، سطح ــ به خاک مرتبط است. قاصد ِک نقاشی ما هم روی بوم نشسته بود ــ هم بوم نقاشی که رنگ ها هنوز روی آن نقش نبسته بود و هم بوِم زادوبوم تَرک خورده و ُخشک.

قاصدک فقط میهما ِن بوم بود، اما به مرور برای خود جا باز کرد، بومی شد. حالا هم موضوع این مجموعه شده، که البته این تنها از سر نامگذاری است. در حقیقت بستر همان خاک است ، خاک که حافظه جهان ماست و قاصدک به عنوان بازیگر نقش اصلی، آرام، در سکوت، بر صحنه پدیدار می شود، نرم و بازیگوش، تسلیم و بىوزن، لحظه ای زمان را از حرکت باز می دارد.

در فضای بیکران می رقصد و می چرخد و به بوم بُعد می بخشد. با بازیگوشی زمین و آسمان را به هم نزدیک می کند. زمیِن تشنه با بارشی ساقه تُرد را  ُهل می دهد وساقْه پس ازچندی کُرک های سفیدش را به آسمان می فرستد. پس شاید موضوع نقاشی ما رابطهای است میان زمین و آسمان که قاصدک پیام آور آن است.

معلق در فضاى رازآلودى که ایجاد کرده قاصدک از دل خاک سر بر می آورد و مجذوب کنان، با توشه ای از خاطره ها، پیام ها، و آرزوها، در سکو ْت دور می شود و چیزى جز بی زمانی وشفافیت باقی نمی گذارد.

مریم سالور- سهراب مهدوی | پاییز ۱۳۹۶