خسرو حسن‌زاده از هنرمندان معاصر نسل پس از انقلاب است که از  سال‌های دهه 1370 فعالانه و پرشور نقاشی ‌می‌کرد. در آن زمان، او در نقاشی‌های خودجوش و بیانگرش، از یک سو به موضوعاتی انسانی چون عشق، تنهایی، و روابط انسانی می‌پرداخت و از سوی دیگر مباحث اجتماعی کلانی چون جنگ را هدف قرار می‌داد. این آثار، با آن که هیچ‌گاه در دوسالانه‌های نقاشی ایران، که در آن زمان مهم‌ترین رویداد هنری کشور بودند، پذیرفته نشدند؛ اما چندی بعد بسیار مورد توجه نهادهای آن‌سوی آب قرار گرفتند و به گنجینه موزه‌های مهمی چون موزه بریتانیا (بریتیش میوزیوم) راه یافتند.

در سال 1377 خسرو حسن‌زاده به همراه فرید جهانگیر، بیتا فیاضی، و مصطفی دشتی پروژه‌ای چندرسانه‌ای را درخانه‌ای کلنگی و مشرف به تخریب، در شمال تهران اجرا کردند. این یکی از اولین تجربه‌های همکاری هنرمندان در حیطه‌ای چندرسانه‌ای، بعد از انقلاب بود. یک سال بعد، پروژه «کودکان آبی، آسمان سیاه»، تجربۀ چندرسانه‌ای و پرمخاطب دیگری را رقم زد که به معضل آلودگی هوای تهران و خطر آن برای کودکان می پرداخت.

خسرو حسن‌زاده، به‌دنبال این تجربه‌ها، به سرعت راه خود را در دنیای هنر گشود و نمایشگاه‌هایی پی در پی در ایران و اروپا برگزار کرد. یکی از ویژگی های کار او کاربست مواد و مصالح متنوعی چون کاشی و چاپ سیلک اسکرین در ابعادی وسیع است. در سال 2010 موزه بریتانیا اثری از خسرو حسن‌زاده را که به تکریم جهان پهلوان تختی اختصاص داشت، خریداری کرد. “تختی” یکی از هفت اثر جعبه‌ایِ چندرسانه‌ایِ خسرو حسن‌زاده است که به تکریم بزرگانی اختصاص دارند که در نگاه هنرمند جنبه‌ای قهرمانانه دارند. یکی از این جعبه‌ها با موضوع «اندی وارهول» هم‌اکنون در گالری ایرانشهر به نمایش درآمده است.

نمایشگاه «مروری بر آثار خسرو حسن‌زاده» گزیده‌ای از آثار این هنرمند را از دهه 1370 تا کنون به نمایش درآورده است و مجموعه‌های مختلفی چون نقاشی‌های قدیمی، «یادداشت‌های جنگ»، «تروریست»، و «یا علی مدد» را شامل می‌شود.