در تهران متولد شد و خانه‌‌اش را در مینیاپولیس بنا کرد. در کالج مکالستر در رشته‌‌های ریاضیات، فلسفه و جامعه شناسی تحصیل کرد و تحصیلات عالی را در رشته فلسفه ادامه داد اما آغاز فعالیت هنری او به اواخر دهه ۴٠ و همگام با مدرنیست‌‌های ایرانی بازمی‌‌گردد.
سیا ارمجانی جستجوگر خستگی‌‌ناپذیر هنر، با تمرکز بر فضای عمومی جامعه و درنوردیدن مرز میان هنر، معماری و تکنولوژی آثاری ملهم از تاریخ و فلسفه خلق کرد که رد شعر فارسی و اندیشه‌‌ فیلسوفانی چون مارتین هایدگر، والتر بنیامین، والت ویتمن و رالف والدو در آنها مشهود است. او برای شش دهه به تلاش در راستای خلق و ارتقای فلسفه‌‌ای عمیق در هنر عمومی پرداخت و از هنرمندان پیشرو در استفاده از تکنولوژی‌‌های نو در هنر محسوب می‌‌شود و چنین است که ارجاعات تاریخی و خانوادگی در بطن آثار او با تلفیقی از هنر و علوم دیگر جان گرفتند.
اولین نمایش مروری بر آثارش با عنوان «سیا ارمجانی: این خط را دنبال کن» با همکاری موزه هنر متروپولیتن و مرکز هنری واکر در اسفندماه ١٣٩٨ در موزه هنر متروپولیتن نیویورک برپا شد که بیش از صد اثر از آثار شش دهه فعالیت حرفه‌‌ای سیا شامل مجسمه‌‌، چیدمان‌‌، عکس، آثار آبرنگ و نقاشی‌های او در آن به نمایش درآمد. در این مجموعه موضوعاتی چون خط سیر زیبایی‌‌شناسی او به عنوان جستجویی مستمر درباره نقش هنر عمومی در جامعه، دوری از وطن و برخی دیدگاه‌‌های سیاسی‌اش مورد تاکید قرار گرفته بود.
سیا ارمجانی را اغلب با آثار هنر شهری و عمومی در ابعاد بزرگ می‌‌شناسند و پل آیرین هیکسون ویتنی در مینیاپولیس و طراحی مجسمه مشعل المپیک آتلانتا در ١٩٩۶ از معروف‌‌ترین آثار او به شمار می‌‌رود. از سایر آثار قابل توجه او در محیط‌‌های عمومی می‌‌توان به فانوس دریایی و پل (ساخته شده در ١٩٩۶، تخریب شده در ٢٠١٨) برای سواحل شمالی اسپلندید در ترمینال جورج فری، پل «گئورگ زیمل» در استرازبورگ فرانسه و آثاری در جزیره استَتِن و نیویورک اشاره کرد.