مجسمه‌ای از کارا واکر با ارتفاع بیش از هفت متر در توربین هال موزه تیت مدرن لندن به نمایش درآمد.
«فونس امریکانوس» (Fons Americanous)، فواره عظیمی با کوسه‌ها و کشتی‌های حامل برده، دزدان دریایی و ونوس، یادبودی برای قربانیان برده‌داری اقیانوس اطلس است.
در بالاترین نقطه، ونوس گردن خود را عقب کشیده و از دهانش آب فواره می‌زند؛ پایین‌تر از مجسمه ونوس، دزدان دریایی بر تخته سنگ نشسته‌اند و قلمرو دایره‌ای زیر پا را، با کشتی‌های حامل برده و مردمانی که در میان کوسه‌ها در حال غرق شدنند، تحت کنترل دارند. کشتی‌ها از مدل‌های اصلی مربوط به قرن هفدهم و نوزدهم ساخته شده‌اند؛ کشتی‌هایی که امپراتوری بریتانیا از آنها برای استعمار جهان، ساختن قدرتی صنعتی و بزرگ، همچنین دزدیدن سیاه‌پوستان از قاره آفریقا استفاده می‌کرد.
«فونس امریکانوس» ارجاعات تمثیلی فراوانی به خشونت برده‌داری در اقیانوس اطلس و آثار هنری دیگر مانند چشمه ترِوی در روم، نقاشی «جریان خلیج» اثر وینزلو هُمِر و کوسه معلق در فرمالدئید دمین هرست دارد. این مجسمه درک ما از آثار تاریخی را در فرم و محتوا به چالش می‌کشد؛ با وجود الهام از یادمان‌های سلطنتی مرمری و برنزی، از ترکیب اکرلیک و سیمان (جسمونیت) بر روی چوب‌پنبه ساخته شده که در مقابل یادمانهای تاریخی قرار می‌گیرد.
واکر امیدوار است که یادمان نصب شده در توربین هال جرقه آغاز گفتگوهای گسترده‌تر پیرامون نژادپرستی و مذاکراتی درباره برده‌داری نوین و قاچاق انسان در قرن حاضر باشد.